Przedszkole Miejskie nr 24 "Słupski Niedźwiadek Szczęścia" w Słupsku
Menu
STATUT PRZEDSZKOLA
Aktualności
O nas
Jak pracujemy
- Co proponujemy
- Ramowy rozkład dnia
- Oferta edukacyjna
- Scenariusze zajęć
- Kalendarz wydarzeń 2022/2023
- Program Wychowawczy
- ROCZNY PLAN PRACY 2022/2023
- Projekty w roku szkolnym 2022/2023
Dla rodziców
Mamo, tato - poczytaj
Mamo, tato - poczytaj
Rozwijamy inteligencję emocjonalną.
Klucz do sukcesu
Inteligencja emocjonalna obejmuje potrzeby emocjonalne, popędy, a także system wartości jednostki, który kieruje jej zewnętrznym zachowaniem. Decyduje ona o umiejętnościach przystosowania się do otoczenia, udanych relacjach międzyludzkich i sukcesach zawodowych. Nic więc dziwnego, że termin ten coraz częściej wymieniany jest jako element prawidłowego rozwoju dziecka.
Termin inteligencja emocjonalna wprowadzili psychologowie, Peter Salovay i John Mayer, a spopularyzował go Daniel Goleman wykładowca Uniwersytetu Harvarda w USA. Dziś nikt już nie ma wątpliwości, że umiejętne radzenie sobie z emocjami, swoimi i innych, działanie zgodne z przyjętymi normami, nawiązywanie prawidłowych relacji czy empatia to cechy niezbędne, by być spełnionym zawodowo i prywatnie dorosłym.
Kształtowanie umiejętności emocjonalnych dzieci zaczyna się właściwie już w kołysce. Niemowlęta, które otrzymują od dorosłych ze swego otoczenia dużą porcję aprobaty i zachęty, nabierają pewności, że uda im się stawić czoło wyzwaniom życiowym. Dla odmiany dzieci z domów, w których panuje chłód uczuciowy, a sami rodzice podchodzą do każdego problemu, spodziewając się porażki, będą prawdopodobnie iść przez życie, nie spodziewając się ani zachęty, ani zainteresowania ze strony rówieśników i dorosłych, np. nauczycieli.
Sukces ma swoje źródło w emocjach
Istnieją dowody na to, że sukces w szkole zależy w dużym stopniu od cech emocjonalnych ukształtowanych u dziecka w okresie przedszkolnym. Co mogą w takim razie zrobić nauczyciele i rodzice, aby rozwijać inteligencję emocjonalną u dzieci?
Najpierw najważniejsza prawda aby uczyć dzieci radzenia sobie z emocjami, samemu trzeba posiadać te umiejętności warto uczestniczyć w treningach, warsztatach, czytać dostępną literaturę i ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć Osoby, które potrafią nazywać swoje stany emocjonalne, łatwiej je kontrolują, a także rozumieją uczucia innych ludzi. Zarówno w domu, jak i w szkole nie zapominaj o wadze dojrzałości emocjonalnej w ogólnym dojrzewaniu dziecka i osiąganiu przez niego sukcesów. Rodzice i nauczyciele, którzy skupiają się jedynie na intelektualnych osiągnięciach dzieci, w świetle najnowszej wiedzy popełniają duży błąd wychowawczy.
Rady dla rodziców i wychowawców dzieci:
- Nie utrwalaj i nie nagradzaj zachowań, które świadczą o niedostatecznym rozwoju emocjonalnym
- Często rozmawiaj o uczuciach
- Nie myl radzenia sobie z uczuciami z ich wypieraniem przez dzieci
- Pamiętaj: emocjom nigdy nie należy zaprzeczać!
- Ucz, jak radzić sobie z porażką
- Ucz słuchania
- Pokazuj różne punkty widzenia patrzenie na świat oczami innych jest jedną z cech wysokiej inteligencji emocjonalnej
- Dziel się swoimi uczuciami
- Opisuj zachowanie i jego skutki, oddzielaj sprawcę od czynu
- Ucz, że niewypowiedziane emocje są źródłem konfliktów
- Chwal jak najczęściej
- Podkreślaj konsekwencje wynikające z dobrego i złego postępowania dziecka, unikaj natomiast stosowania kar.
Nie reaguj na dąsanie się, napady złości, wymuszanie nie kupuj dziecku czegoś wbrew sobie, bo wstydzisz się w sklepie jego reakcji na twoją odmowę, jeśli dziecko skarży się na inne dziecko w szkole, nie pochwalaj tego, ale pomyślcie wspólnie, co można zrobić, by zmienić tę sytuację./li>
Zadawaj pytania: Co czujesz? Jak sądzisz, co czuje druga osoba? młodszemu dziecku zaproponuj, niech narysuje to, co czuje, ucz słów określających stany emocjonalne, mów o swojej radości, złości, smutku.
Wypieranie to jeden z mechanizmów obronnych pojawiający się w trudnej dla nas sytuacji, świadczy o nieprawidłowościach, radzenie sobie z uczuciami to umiejętność rozpoznawania uczuć i ich odpowiedniego wyrażania.
Akceptuj uczucia, słuchaj bardzo uważnie zamiast słuchać jednym uchem, akceptuj uczucia słowami: Mmm, rozumiem, chyba jesteś smutny, to musiało być przykre. Nigdy - nawet w najlepszej wierze nie mów nieładnie wyglądasz jak się złościsz, nie bądź smutny, to głupstwo, nie płacz.
Pomóż przeanalizować niepowodzenie, pomyślcie razem, co można zrobić następnym razem, by uniknąć porażki, kto może w tym pomóc, czego dziecko dowiedziało się z popełnionych błędów.
Od najmłodszych lat pokazuj dziecku, co to znaczy aktywne słuchanie, że dobra rozmowa wymaga skupienia, dopytywania, czasu.
Dobrym ćwiczeniem, na przykład w razie konfliktu między dziećmi, jest pytanie - co czułbyś i myślał, gdybyś był Jackiem, Asią, a nie sobą? Czytając bajki, oglądając telewizję, zadawaj pytania: co czuli bohaterowie, skąd dziecko to wie, czy czułby to samo, dlaczego.
Jeśli płaczesz przy dziecku, nigdy nie zaprzeczaj, bojąc się przyznać do łez, gdy dziecko pyta, czy coś się stało, lepiej powiedzieć: tak, jestem smutna, jest mi przykro, zamiast: nic się nie stało; jak najczęściej mów o swoich uczuciach jestem wesoły, złości mnie to, zawstydziłem się...
Okłamałeś mnie, trudno będzie mi teraz ci zaufać zamiast zdania jesteś kłamcą; źle zrobiłeś zamiast jesteś głupi.
Niech dziecko wie, że czasami trudno odkryć czyjeś uczucia i można się pomylić, pokazuj, że nagromadzona złość przeciwko koledze może skończyć się agresją.
Średnio dziecko słyszy około 50 negatywnych uwag dziennie nie rób, nie wolno, zostaw, itp., a tylko pięć uwag pozytywnych. Chwalenie ma magiczną moc, bo jest dla dziecka komunikatem, co zrobiło dobrze (co warto powtarzać), najlepiej opisz, za co dziecko zasłużyło na pochwałę (ocena typu: ale jesteś zdolny ma mniejszą siłę sprawczą).
Kiedy dziecko widzi konsekwencje swojego postępowania, łatwiej mu zrozumieć, że to ono kieruje swoim życiem. Jeśli zaś spotyka się tylko z karą, uczy się, że to dorośli kontrolują sytuację i podejmują decyzje.